Życie rodzinne przyczyną anoreksji i bulimii?

Życie rodzinne przyczyną anoreksji i bulimii?

Anoreksja – czyli jadłowstręt psychiczny to zaburzenie, które jest znane już od ponad 100 lat. Przypadłość ta polega przede wszystkim na dążeniu do osiągnięcia niższej masy ciała – chorobliwym odchudzaniu się, stosowaniu restrykcyjnych i wyniszczających organizm diet. Niektóre przypadki anoreksji stanowią bezpośrednie zagrożenia dla życia.. Do głównych przyczyn anoreksji należą uwarunkowania biologiczne, psychiczne oraz kulturowo – społeczne.





Symptomy anoreksji

  • Lęk i obawa przed przytyciem związane ze stałym niepokojem wewnętrznym
  • Odmowa przyjmowania pokarmów a także ich ograniczenie
  • Spadek masy ciała – w niektórych przypadkach bardzo drastyczny - obniżenia masy ciała nawet o 70%
  • Konsekwentne i stanowcze pozbywanie się tkanki tłuszczowej
  • Zaburzenie obrazu własnego ciała - poczucie, że masa ciała jest bardzo duża, znacznie większa niż jest w rzeczywistości
  • Utrzymanie nierealistycznego obrazu – np. niska masa związana jest z uszkodzoną wagą…
  • Rysowanie siebie na kartce papieru długopisem jako osoby otyłej, cierpiącej na nadwagę
  • Skłonność do samokontroli – np. liczenie kalorii w posiłkach
  • Tendencja do izolacji społecznej – poczucie braku zrozumienia, brak przyjaciół

Anoreksja w kontekście życia rodzinnego

Cechy określające rodzinę, u której wystąpiła anoreksja według autora książki „Na bakier z jedzeniem” to: uwikłanie, nadopiekuńczość, trudności w rozwiązywaniu konfliktów oraz sztywność.
Pojęcie uwikłania uwidocznione jest w słabych więziach oraz interakcjach rodzinnych. Przebywanie w gronie rodzinnym oraz intensywne wspólne dzielenie się prowadzi w konsekwencji do braku prywatności. Członkowie rodziny, w której rozwinęła się anoreksja wzajemnie wchodzą sobie w drogę na polu własnych przemyśleń i uczuć. Oznacza to większą wrażliwość rodziców na mogące zaistnieć trudności, stres oraz kłopoty w domu. Rodząca się w ten sposób nadopiekuńczość wydłuża u dziecka czas uzyskania własnej autonomii, wiarygodności oraz zainteresowania zewnętrznym otoczeniem.
Kolejnym ważnym aspektem dotyczącym funkcjonowania rodziny może być brak umiejętności dostosowywania się do nowych zmian, nawet tych najprostszych występujących w życiu codziennym. Sztywne zasady ustalone w domu utrudniają rozwiązywanie problemów a także rozwój samodzielności oraz uzyskanie momentu decyzyjności u dzieci. Unikanie wyjaśniania sporów powoduje zaprzeczenie istnienia problemu i pozorne utrzymanie harmonii i porządku. Podczas konfliktów rodzinnych w spory zaczyna być uwikłane także dziecko. Jest ono rozdarte pomiędzy opozycją lub konfliktem względem obojga rodziców. Okazuje się, że tego typu sytuacje powodują, że dziecko zaczyna odczuwać wyraźną kontrolę oraz presję.
Kiedy choroba jest już wyraźnym rozpaczliwym problemem dla obojga rodziców, zaczynają oni bardziej angażować się w sprawy dziecka ignorując tym samym problemy oraz różnice pomiędzy sobą.
W rodzinach, w których pojawiła się anoreksja często zaobserwować można wyraźny brak tolerancji. Konflikty między członkami rodziny są tłumione i nie wyjaśniane.

Bulimia

Bulimia to zaburzenie psychiczne, w którego przebiegu możemy wyróżnić dwa wyraźne etapy. Pierwszy z nich związany jest
z okresowymi napadami obżarstwa – nadmiernego przejadania się, jedzenia dużych porcji posiłków w ukryciu, drugi natomiast następujący później to okres obsesyjnego kontrolowania masy ciała.
Typowe działania osób cierpiących na bulimię to prowokowanie wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających, moczopędnych a także okresowe głodówki lub restrykcyjne i męczące ćwiczenia. Wszystko to spowodowane jest obsesją oraz lękiem przed przytyciem a także nietypowymi i nierealnymi wyobrażeniami na temat własnego wyglądu.
Wyróżniamy dwa typy bulimii: przeczyszczający związany z prowokowaniem wymiotów, przyjmowaniem środków przeczyszczających oraz typ nieprzeczyszczający wynikający z uprawiania forsownych ćwiczeń fizycznych. Podanie definicji tych dwóch typów ma na celu pokazanie problemów natury psychicznej pierwszego z nich, do których należą między innymi lęk i wstyd przed traceniem kontroli nad niepohamowanym przejadaniem się a także sposobem redukcji masy ciała i zapobieganie otyłości.
Współczesne teorie otwarcie przedstawiają dużą ilość czynników wpływających na pojawienie się bulimii. Należą do nich miedzy innymi: charakter danej osoby, czynniki biologiczne i społeczno – kulturowe a także środowisko rodzinne.

Środowisko rodzinne osób cierpiących na bulimię

Z obserwacji rodzin osób cierpiących na bulimię, wyróżnić możemy pewne role odgrywane przez jej członków. Na pierwszym planie pojawia się ciągle nieobecny i dość oziębły ojciec oraz dominująca i często nadopiekuńcza matka. Jako poprawna opiekunka – matka nakazuje ścisłe przestrzeganie jej zasad: reguł czystości, regularnego spożywania posiłków, dbania
o porządek.
Liczne badania dowodzą, że rodziny, w których rozwinęła się bulimia są na ogól skłócone, chaotyczne, nie dające swoim członkom oparcia, poczucia własnej wartości ani wiary w siebie. Nie są zdolne do racjonalnego rozwiązywania konfliktów ponieważ utrudniona jest tzw. komunikacja „wprost”, zwykle prowadzona w różny sposób.
Z obserwacji tych rodzin wynika, że stopień komunikowania pomiędzy ich członkami jest zwykle utrudniony. Rodzice są skłóceni
a poziom stresu jest bardzo wysoki.
Według niektórych obserwatorów matki chorych na bulimię są bardziej podatne na depresje, ojcowie są natomiast bardzo impulsywni i nerwowi. Oprócz tego matki nieustannie próbują przejmować kontrolę nad życiem swoich dzieci. Na co dzień wysyłają sprzeczne sygnały co do własnej postawy oraz zachowań. Z jednej strony są ciepłe, miłe i opiekuńcze, z drugiej zaś nerwowe i kłótliwe . Podobnie inni członkowie rodziny z jednej strony przywiązujący dużą wartość do zewnętrznego obrazu, dokonań a nawet perfekcji, z drugiej zaś w pewnych sytuacjach gotowi do impulsywnych zachowań oraz otwartych konfliktów. Taki stan rzeczy sprawia, że w rodzinach, w których rozwinęła się anoreksja przywiązuje się mniejszą wagę do autonomii każdego z jej członków oraz do poczucia ich własnej wartości.
Duże rozchwianie emocjonalne w rodzinach, w których wystąpiła bulimia powoduje, że nawet najmniejszy drobiazg może doprowadzić do wybuchu otwartej awantury.
Badania psychologiczne przeprowadzane na pacjentkach z bulimią dowodzą, że wykazują one wyraźny brak podstawowych potrzeb takich jak czułość, wsparcie rodzinne oraz zaufanie. Wyrażane przez pacjentki emocje oraz potrzeby są przyjmowane przez nie same z ironią a intymność jest zastępowana przez spory, które można interpretować jako obronę przed bliskością. Potrzeby takie jak wsparcie i otwarta konwersacja postrzegane są jako oznaka słabości i wstydu.
Rodziny, w których rozwinęła się bulimia cechują się rozdarciem pomiędzy życiem w dwóch światach. Pierwszy z nich jest „zdrowy” i niezaburzony, drugi natomiast ukształtowany przez otwarte spory, niepowodzenia, choroby oraz różnego typu patologie społeczne. Członkowie rodziny ukrywają swoje potrzeby, wszystkie problemy owiane są wielką tajemnicą. Trudno jest się porozumieć w takim świecie, ukształtować własną tożsamość oraz otwarcie rozmawiać o problemach.
Można także pokusić się o stwierdzenie, iż tajemniczość postępowania osób cierpiących na bulimię jest często skorelowana
z rodzinnym stylem ukrywania niepowodzeń, trudności oraz wad.

Ostatnio dodane artykuły:
Komentarze: